Peygamberlere neden ihtiyaç vardır?
İnsan, irade sahibi bir mahlûk... Dilediği şeyi konuşabiliyor; birkaç
heceye mahkûm değil. İstediği yöne gidebiliyor; belli bir mekâna
hapsedilmemiş. Ve insan, toplum hayatı süren bir varlık; diğer
insanlarla çok yönlü münasebet halinde.
İşte insan, bu irade ve hürriyet nimetiyle birlikte büyük bir imtihana tabi tutulmuş. Cennet ve cehenneme o aday kılınmış.
Yol kavşağına o oturtulmuş. Öte yandan insan, canlısıyla ve cansızıyla,
âlemdeki bir çok varlığın karakterlerini adeta bünyesinde toplamış. Taş
gibi sert de olabiliyor, pamuk gibi yumuşak da. Kurnazlıkta tilkileri,
merhametsizlikte canavarları çok geri bırakabiliyor. Öyle ise, her yöne
gidebilen, dilediğini yapabilen, doğru ve yanlış hareket edebilen ve
çok farklı ve hatta birbirine zıt şeyler söyleyebilen bu varlık için
bir rehber gerekiyor.
Bu yol gösterici, “akıl” olamaz. Çünkü akıl, şu varlık âlemini kimin
yarattığını, insandan neler istediğini, hangi işlerden razı olduğunu,
ölüm ötesinin hangi beldeye çıktığını ve böyle daha nice soruları
cevaplandıracak güçte değil. İşte insan aklının metafizik sahadaki bu
acizliği, insana yol gösterecek bir başka rehberi gerekli kılar. Bu
rehber ise peygamberdir.
Peygamber, Cenâbı Hakkın razı olduğu insan modelidir. Taklit
edilmesiyle hakikate ve hidayete kavuşulan örnek şahsiyettir. Ve
peygamber, ismet sıfatına sahiptir. Yani, ondan, Allahın razı
olmayacağı hiçbir söz, fiil ve hareket sâdır olmaz. O, bu noktada ilâhî
bir murakabe ve rabbanî bir sigorta altındadır. Hem sözleri, hem
işleri, hem de hâlleri insanlar için birer hidayet meşalesidir. “Resul”
sıfatıyla insanlara sadece hakkı, doğruyu, güzeli emreder ve bunlara
“abd” sıfatıyla, en ileri seviyede, kendisi uyar.
Diğer taraftan imtihan adalet ölçüsüne göre yapılır. Bir öğretmen,
imtihandaki adalet ölçüsü, tatbikatı, uygulamayı ister.. Aynen bunun
gibi, Allah kullarını imtihan için öğrencilerine tatbikat yaptırması
gerekir. Tatbikat ise, öğretici bir muallim ve onun elinde de bir
kitap/ders notlarının olmasıyla gerçekleşir. İşte insanlık camiasının
hayat okulundaki muallimleri peygamberler, ders notları ise semavî
kitaplardır.
“Bir peygamber göndermedikçe kimseye azap etmeyiz”(İsra, 17/15 ) mealindeki ayet, bu gerçeğe dikkati çekmektedir.
-Ayrıca, şu koca evrenin yaratılmasının elbette bir çok gayesi vardır.
Her tarafı hikmetlerle donatılmış evrenin gayesiz, abes, lüzumsuz
olduğunu tasavvur etmek için deli olmak lazımdır. Bu gayelerin başında
her şeyden önce Allah’ın kendini tanıtması ve kullarından bunu
öğrenmelerini istemesidir. “Cinleri ve insanları beni tanımaları ve
bana kulluk etmeleri için yarattım”(Zariyat, 51/56) mealindeki ayette
bu hakikate işaret edilmiştir. Kulların bu tanıma ve kulluk işini
öğrenmesi de muallimsiz ve kitapsız olamaz..
-Allah’ın isim ve sıfatlarını yansıtan, onları ders veren, sonsuz ilim
ve kudretini yansıtan, mücessem bir Kur’an olan kâinat kitabıdır.
Kâinat kitabının derin manalarını, ince nakışlarını, yüce Yaratıcıyı
tanıtan mesajlarını öğrenmek için, onu ders veren bir muallime ihtiyaç
vardır. Aksi takdirde, bir kitap ne kadar harika olursa olsun, onun
manaları bilinmiyorsa ve onu ders veren bir muallimi de yoksa, onun boş
bir tomar kâğıttan farkı yoktur.
Tıpkı bunun gibi, Kâinat kitabını en ince güzellikleriyle ders veren,
Yaratıcı ile olan bağlarını anlatan, onun yaratılış gayesini açıklayan
Kur’an gibi bir kitap ve Hz. Muhammed gibi bir muallim olmasaydı,
kâinat kitabının bu ince sırları anlaşılabilir miydi? Nitekim, Kur’an’a
ve Hz. Muhammed(a.s.m)’e kulak vermeyenler, materyalistçe
düşünceleriyle, evreni anlamsız, gayesiz, hedefsiz bir kukla olarak
telakki ettikleri gibi, insanları da nereden gelip, nereye gideceği,
niçin geldiği ve niçin bir müddet sonra kaybolup gideceği bilinmeyen
bir zavallı olarak görürler. İşte bu yanlış anlayışların düzeltilmesi
için bir Kitap ve o kitabın Muallimi gereklidir.
İnsan, irade sahibi bir mahlûk... Dilediği şeyi konuşabiliyor; birkaç
heceye mahkûm değil. İstediği yöne gidebiliyor; belli bir mekâna
hapsedilmemiş. Ve insan, toplum hayatı süren bir varlık; diğer
insanlarla çok yönlü münasebet halinde.
İşte insan, bu irade ve hürriyet nimetiyle birlikte büyük bir imtihana tabi tutulmuş. Cennet ve cehenneme o aday kılınmış.
Yol kavşağına o oturtulmuş. Öte yandan insan, canlısıyla ve cansızıyla,
âlemdeki bir çok varlığın karakterlerini adeta bünyesinde toplamış. Taş
gibi sert de olabiliyor, pamuk gibi yumuşak da. Kurnazlıkta tilkileri,
merhametsizlikte canavarları çok geri bırakabiliyor. Öyle ise, her yöne
gidebilen, dilediğini yapabilen, doğru ve yanlış hareket edebilen ve
çok farklı ve hatta birbirine zıt şeyler söyleyebilen bu varlık için
bir rehber gerekiyor.
Bu yol gösterici, “akıl” olamaz. Çünkü akıl, şu varlık âlemini kimin
yarattığını, insandan neler istediğini, hangi işlerden razı olduğunu,
ölüm ötesinin hangi beldeye çıktığını ve böyle daha nice soruları
cevaplandıracak güçte değil. İşte insan aklının metafizik sahadaki bu
acizliği, insana yol gösterecek bir başka rehberi gerekli kılar. Bu
rehber ise peygamberdir.
Peygamber, Cenâbı Hakkın razı olduğu insan modelidir. Taklit
edilmesiyle hakikate ve hidayete kavuşulan örnek şahsiyettir. Ve
peygamber, ismet sıfatına sahiptir. Yani, ondan, Allahın razı
olmayacağı hiçbir söz, fiil ve hareket sâdır olmaz. O, bu noktada ilâhî
bir murakabe ve rabbanî bir sigorta altındadır. Hem sözleri, hem
işleri, hem de hâlleri insanlar için birer hidayet meşalesidir. “Resul”
sıfatıyla insanlara sadece hakkı, doğruyu, güzeli emreder ve bunlara
“abd” sıfatıyla, en ileri seviyede, kendisi uyar.
Diğer taraftan imtihan adalet ölçüsüne göre yapılır. Bir öğretmen,
imtihandaki adalet ölçüsü, tatbikatı, uygulamayı ister.. Aynen bunun
gibi, Allah kullarını imtihan için öğrencilerine tatbikat yaptırması
gerekir. Tatbikat ise, öğretici bir muallim ve onun elinde de bir
kitap/ders notlarının olmasıyla gerçekleşir. İşte insanlık camiasının
hayat okulundaki muallimleri peygamberler, ders notları ise semavî
kitaplardır.
“Bir peygamber göndermedikçe kimseye azap etmeyiz”(İsra, 17/15 ) mealindeki ayet, bu gerçeğe dikkati çekmektedir.
-Ayrıca, şu koca evrenin yaratılmasının elbette bir çok gayesi vardır.
Her tarafı hikmetlerle donatılmış evrenin gayesiz, abes, lüzumsuz
olduğunu tasavvur etmek için deli olmak lazımdır. Bu gayelerin başında
her şeyden önce Allah’ın kendini tanıtması ve kullarından bunu
öğrenmelerini istemesidir. “Cinleri ve insanları beni tanımaları ve
bana kulluk etmeleri için yarattım”(Zariyat, 51/56) mealindeki ayette
bu hakikate işaret edilmiştir. Kulların bu tanıma ve kulluk işini
öğrenmesi de muallimsiz ve kitapsız olamaz..
-Allah’ın isim ve sıfatlarını yansıtan, onları ders veren, sonsuz ilim
ve kudretini yansıtan, mücessem bir Kur’an olan kâinat kitabıdır.
Kâinat kitabının derin manalarını, ince nakışlarını, yüce Yaratıcıyı
tanıtan mesajlarını öğrenmek için, onu ders veren bir muallime ihtiyaç
vardır. Aksi takdirde, bir kitap ne kadar harika olursa olsun, onun
manaları bilinmiyorsa ve onu ders veren bir muallimi de yoksa, onun boş
bir tomar kâğıttan farkı yoktur.
Tıpkı bunun gibi, Kâinat kitabını en ince güzellikleriyle ders veren,
Yaratıcı ile olan bağlarını anlatan, onun yaratılış gayesini açıklayan
Kur’an gibi bir kitap ve Hz. Muhammed gibi bir muallim olmasaydı,
kâinat kitabının bu ince sırları anlaşılabilir miydi? Nitekim, Kur’an’a
ve Hz. Muhammed(a.s.m)’e kulak vermeyenler, materyalistçe
düşünceleriyle, evreni anlamsız, gayesiz, hedefsiz bir kukla olarak
telakki ettikleri gibi, insanları da nereden gelip, nereye gideceği,
niçin geldiği ve niçin bir müddet sonra kaybolup gideceği bilinmeyen
bir zavallı olarak görürler. İşte bu yanlış anlayışların düzeltilmesi
için bir Kitap ve o kitabın Muallimi gereklidir.
